قابلیت هضم اسیدهای آمینه در پرندگان

در حال حاضر نیز تحقیقات قابل توجهی روی قابلیت هضم (قابلیت دسترسی) اسیدهای آمینه انجام می‌­شود. لازم به ذکر است، آنچه به طور معمول با نام اسید آمینۀ قابل دسترس شناخته می‌­شود را می­‌توان تحت عنوان اسید آمینۀ قابل هضمِ ایلئومی استاندارد شده نیز معرفی کرد. آزمایشات قابلیت هضم دو نوع هستند: تغذیه دقیق خروس‌­های سکوم برداری شده و سپس اندازه‌­گیری میزان ناپدید شدن اسیدهای آمینه و آزمایش با جوجه‌­ها که در آن محتوای یک سوم انتهایی ایلئوم جوجه‌­هایی که به طور کامل تغذیه شده‌­اند با سطح اسید آمینه مصرف شده مقایسه می‌­شود تا مقدار ناپدید شدن اسید آمینه برآورد گردد.

هضم اسید‌های آمینه در پرندگان

عموما فرض می‌­شود که قابلیت هضم اسیدهای آمینه در بین گونه­‌های مختلف پرندگان تغییر نمی‌­کند و بنابراین مقادیر به دست آمده با خروس‌­ها به طور گسترده برای جیره‌نویسی استفاده می­‌شود.

ظاهر و پستی (۲۰۱۲) مقایسه­‌ای را روی دو پایگاه داده تجاری در دسترس شامل  آجینوموتوهرتلند که داده‌­های آن­‌ها با استفاده از خروس‌­ها به دست آمده بود و اوونیک دگوسا که مقادیر آن­‌ها با استفاده از جوجه­‌های کامل تغذیه شده به دست آمده بود، انجام دادند.

آن­‌ها دریافتند که مقادیر آجینوموتو هرتلند برای قابلیت هضم اسیدهای آمینه به طور میانگین ۶ دصد بالاتر از مقادیر پایگاه داده اوونیک دگوسا بود. اختلافات برای ذرت (۳/۰۶ درصد)، کنجاله سویا (۱/۵۶ درصد) ، کنجاله آفتابگردان ( ۰/۷۷ درصد) و سبوس گندم ( ۰ درصد) اندک بود، در حالی که برای گلوتن (۹/۵۸)، پودر پر (۱۶/۱۲ درصد) و پودر ماهی ( ۸/۸۱ درصد) بالا بود.

قابلیت هضم اسید آمینه

مشخص شد که هر دو مجموعه در موارد برخوردار از قابلیت هضم بالا ( بیش از ۸۰ درصد) خیلی شبیه بودند، اما در مورد مواد خوراکی دارای قابلیت هضم پایین، آزمایش با خروس‌­ها در مقایسه با آزمایش با جوجه­‌ها مقادیری بالاتری را نشان می­داد.

این اختلافات را می‌­توان بر پایه این حقیقت توضیح داد که مواد خوراکی حائز قابلیت هضم پایین، موجب افزایش ترشح درون زادی اسیدهای آمینه می­‌شوند یا اینکه جوجه‌­های جوان فعالیت آنزیمی درون­‌زادی پایینی دارند، لیکن این موضوع در مورد مواد خوراکی دارای قابلیت هضم بالا چندان قابل توجه نیست. جالب آنکه ضرایب قابلیت هضم غلات در آزمایش با جوجه‌­ها کمی بالاتر بود.

وقتی که سه ماده خوراکی دارای بالاترین اختلاف کنار گذاشته شد، اختلاف میانگین دو پایگاه داده تنها ۰/۳۶ درصد بود. نتیجه گیری شد که اختلاف بین دو پایگاه داده کمی است و نه کیفی و اینکه داده­‌های پایگاه‌­های مختلف قابل تبادل نیستند. ارتباط روشنی بین غلظت اسید آمینه و قابلیت هضم آن وجود دارد.

با افزایش غلظت، نرخ جذب افزایش می­‌یابد. از این رو، اسید آمینه‌­ای که کمترین غلظت را در یک جیره ذرت-سویا دارد، یعنی تریپتوفان، کمترین قابلیت هضم را نیز دارد، در حالی که ایزولوسین بالاترین غلظت و نیز بالاترین قابلیت هضم را دارا است. این فرآیند به کل اسید آمینه موجود در جیره بسط پیدا می­‌کند، بدین معنی که برای پیش بینی دقیق قابلیت هضم هر اسید آمینه در هر ماده خوراکی، باید غلظت آن در کل جیره مشخص باشد.

پایین بودن قابلیت هضم برخی از پروتئین‌­های حیوانی

پایین بودن قابلیت هضم برخی از پروتئین‌­های حیوانی و برابر بودن قابلیت هضم کنجاله سویا و پودر ماهی جالب توجه است. پایین بودن قابلیت هضم کنجاله پنبه دانه از دیگر موارد جالب است. اختلافات بین اسیدهای آمینه در یک ماده داستان را پیچیده‌­تر می­‌کند. در حالت ایده‌­آل، جیره نویسی باید بر اساس مقادیر قابل هضم اسیدهای آمینه صورت بگیرد.

در نهایت عدم وجود اطلاعات، به ویژه در مورد فراورده‌­های جانبی حیوانی، بدین معنی است که اعمال ارزیابی دقیق روی مواد خوراکی قبل از استفاده از آن­‌ها، حائز اهمیت بالایی است و اینکه تعداد کمی از متخصصین تغذیه داده­‌های دقیقی برای مقادیر کل (و صد البته مقادیر قابل هضم) اسیدهای آمینه مواد خوراکی مورد استفاده خود دارند.

یرای مطالعه کامل کلیک کنید.