دیروفیلاریوزیس

دیروفیلاریازیس عفونت ناشی از نماتود­های جنس دیروفیلاریا می­باشد.

عامل دیروفیلاریوزیس ریوی در انسان دیروفیلاریا ایمیتیس بوده وغالباً کرم قلب سگ نامیده می‌­شود، میزبان­های اصلی این انگل : سگ، سگ گرگ، روباه، شیر، ببرو…هستند.

انسان هم ممکن است مبتلا به این انگل شود ولی میزبان مناسبی برای انگل نیست، محل استقرار انگل عمدتاً سرخرگ ششی است.

میزبان واسط این انگل: پشه­‌های جنس ائدس،کولکس، آنوفلس، آرمیجرز، میزورنکوس و تنیورنکوس هستند. اکثریت مطلق این موارد با ایجاد ندول­های ریوی همراه بوده­‌اند، اگرچه در ۴ مورد کرم بالغ در قلب و رگ­های بزرگ انسان دیده شده‌­است.

سیر تکاملی

میکروفیلرهای موجود در خون به وسیله‌ی پشه‌های مناسب در خلال تغذیه آنها بلعیده شده و از طریق حفره‌ی بدنی پشه به سلول­های لوله‌ای مالپیگی مهاجرت می‌نمایند در این سلول­ها، تکامل رویانی انگل تکمیل شده و به لارو مرحله اول مبدل می­گردند.

بعد از بلع خون به وسیله‌ی پشه، این لارو در مجرای لوله‌ها یافت شده و پس از پوست‌اندازی به لارو مرحله دوم تبدیل می‌شود. رشد این لارو ادامه یافته و بعد از یکبار پوست ­اندازی دیگر به لارو عفونی مرحله سوم تکامل می‌یابد.

لارو عفونی از طریق حفره بدن به بخش­های دهانی پشه مهاجرت نموده، در خلال تغذیه پشه آلوده از میزبان قطعی، لاروهای عفونی از طریق سوراخ زخم یا پوست در بدن میزبان نفوذ می‌کنند.

لاروها در بافت زیر جلدی و عضلات باقی مانده و پس از پوست­ اندازی در روزهای نهم تا دوازدهم بعد از آلودگی به لارو مرحله­ ی چهارم تبدیل شده و پس از عفونت به انگل­های جوان تکامل می­ یابند. در این زمان، لارو­ها ۱ تا ۲ سانتی­متر طول داشته و مهاجرت به طرف قلب را شروع می­ کنند. به طور طبیعی ۹۰ روز بعد از آلودگی، انگل­ها در قلب یافت می­ شوند.

علائم در مانگاهی

 اکثر بیماران بدون علامت بوده، و در مواردی با تظاهرات کلینیکی همراه است. متداول‌ترین نشانه‌ها درد سینه، سرفه و خلط خون­دار می‌­باشد.

انگل زنده علاوه بر تورم، احساس جابجایی یا مهاجرت آن، التهاب گذرا و احتمالاً آلرژیک، ناراحتی­های کمی را موجب می‌شود. با کشته شدن انگل، واکنش گرانولوماتوز تولید گردیده که ممکن است به تشکیل آبسه منجر شود. در مواردی نیز انگل در عضلات نزدیک پوست به عوض بافت همبند زیر پوست یافت می­شود.

 تشخیص

مشاهده­ی ضایعات سکه مانند در رادیوگرافی انسان اخطار دهنده بوده، چون که آنها ممکن است در ارتباط با کارسینوما، سل، عفونت­های قارچی، تومورها، یا دیگر بیماری­ها بوده باشند. تشخیص قطعی به برداشت و بررسی آسیب ­شناسی ضایعه نیاز دارد.

پیشگیری و کنترل

در حال حاضر، عملی‌ترین روش برای پیشگیری از عفونت در حیوانات و انسان، کنترل پشه‌های ناقل می ­باشد.

منابع:

۱) بیماری­های قابل انتقال بین انسان و حیوان(۶) ترجمه:دکتر اسماعیل ذوقی

Foundation of parasitology (2

۰

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *