مقایسه کارایی جاذب­ های سموم قارچی با پروبیوتیک در جوجه ها گوشتی

زمینه ­ی مطالعه:

آفلاتوکسین ها معمولاً در شرایط ذخیره­ اقلام غذایی، تولید می­‌شوند و پس از تشکیل، از بین بردن آن­ها دشوار است. رایج ترین راهبرد مقابله با این سموم، استفاده از جاذب‌های سموم می‌­باشد.

هدف:

مقایسه کارایی جاذب­ های سموم قارچی با پروبیوتیک از نظر کاهش اثرات آفلاتوکسین در جوجه­ های گوشتی.

روش کار:

تعداد ۲۴۰ قطعه جوجه گوشتی به مدت یک دوره مطالعه شدند. گروه ­های آزمایشی عبارت بودند از:

۱. شاهد منفی (بدون آفلاتوکسین و افزودنی)

۲. شاهد مثبت (۵۰۰ میکروگرم/کیلوگرم آفلاتوکسین)،

۳. آفلاتوکسین+ پروبیوتیک

۴. آفلاتوکسین + پلیمر

۵. آفلاتوکسین+توکسین بایندر.

در طی آزمایش، عملکرد تولید و در پایان آزمایش، فراسنجه ­های بیوشیمیایی و ایمنی در نمونه خون و شاخص­‌های مربوط به ارزیابی درشت نی بررسی شدند.

نتایج:

آفلاتوکسین مصرف خوراک در ۱۰ روز ابتدایی آزمایش را کاهش داد(۰/۰۵>P). افزایش وزن بدن ۱۰-۱ روزگی تحت تاثیر آفلاتوکسین کاهش یافت و تنها در گروه توکسین بایندر به سطح گروه شاهد منفی ارتقاء یافت(۰/۰۵>P). در گروه ­های پروبیوتیک و توکسین بایندر افزایش وزن بدن در۲۴-۱۱ روزگی و کل آزمایش نسبت به گروه شاهد مثبت افزایش یافت (۰/۰۵>P). تیمارها بر ضریب تبدیل غذایی اثر نداشتند. گروه شاهد مثبت در مقایسه با شاهد منفی کاهش معنی دار در میزان پروتئین تام، آلبومین، فسفر، منیزیم و روی سرم داشت (۰/۰۵>P).

پروبیوتیک توانست اثرات زیان آور آفلاتوکسین بر آلبومین سرم را جبران نماید (۰/۰۵>P).  پلیمر توانست اثر آفلاتوکسین بر کاهش سطح اسید اوریک سرم را جبران نماید (۰/۰۵>P). سطح منیزیم و روی سرم در گروه­ های دریافت کننده پروبیوتیک و پلیمر در قیاس با گروه شاهد مثبت افزایش یافت (۰/۰۵>P). افزودنی­ ها در مقایسه با شاهد مثبت سطح فعالیت آنزیم لاکتات دهیدروژناز را افزایش دادند (۰/۰۵>P).  افزودنی­ ها طول درشت ­نی را در مقایسه با شاهد مثبت افزایش دادند (۰/۰۱>P). گروه ­های دریافت کننده پروبیوتیک و یا پلیمر

وزن استخوان درشت نی بالاتری نسبت به گروه شاهد مثبت داشتند (۰/۰۱>P) . بالاترین استحکام استخوان در گروه پروبیوتیک مشاهده شد که با گروه های شاهد تفاوت معنی داری داشت. کاهش پادتن علیه گلبول قرمز گوسفند توسط همه افزودنی ­ها در برابر شاهد مثبت افزایش یافت (۰/۰۱>P).

نتیجه گیری نهایی:

افزودنی­ ها به طور نسبی، برخی عوارض آفلاتوکسین را کاهش دادند. وسعت تأثیر مشاهده شده بر شاخص ­های عملکردی، ایمنی، اسکلتی و بیوشیمیایی سرم به ترتیب مربوط به پروبیوتیک، پلیمر منقوش و توکسین بایندر بود.

بحث در آزمایش حاضر افزودنی­ های پروبیوتیک و توکسین بایندر با جذب آفلاتوکسین در دستگاه گوارش طیور باعث بهبود عملکرد در مقایسه با گروه شاهد مثبت دارای آفلاتوکسین و بدون افزودنی شدند. کاهش رشد ناشی از حضور آفلاتوکسین در جیره می­ تواند با کاهش مصرف خوراک در ارتباط باشد که در آزمایش حاضر در دوره آغازی به طور معنی داری مشاهده شد و با گزارش­ های پیشین مبنی بر تأثیر منفی آفلاتوکسین بر عملکرد مطابقت دارد. پایین آمدن مصرف خوراک و سرعت رشد به علت کاهش فعالیت آنزیم­ های مهم درهضم کربوهیدرات ها، لیپیدها، پروتئین­ ها و اسیدهای نوکلئیک و اختلال و نقص در جذب برخی از مواد مغذی است ودر نتیجه با بروز کمبود این مواد ارتباط دارد.

بهبود افزایش وزن بدن در گروه آزمایشی توکسین بایندر احتمالاً به دلیل ارتباط بین گروه کربونیل آفلاتوکسین و بخش انتهای یون نامتقارن آلومینیوم موجود در ساختار ترکیبات آلومینوسیلیکاتی باشد که سبب کاهش قابلیت دسترسی به سم و مهار سمیت آن در جوجه ها می‌­شود. پروبیوتیک ها در دوره­ های ابتدایی پرورش اثر چندان زیادی بر مصرف خوراک ندارند، اما با افزایش سن، ممکن است باکتری­ های پروبیوتیک از طریق تأثیراتی که بر جمعیت های میکروبی و فرآیندهای هضمی می­‌گذارند، مصرف خوراک را افزایش دهند. به طورکلی پروبیوتیک­ ها با تأثیری که بر روند هضم و جذب مواد مغذی دارند، موجب افزایش مصرف خوراک می‌­شوند که با نتایج آزمایش حاضر در دوره میانی و کل دوره آزمایش هم خوانی دارد.

برای مطالعه کامل مقاله کلیک کنید.